18 januari 2016

Kalverliefde en boerinnetje spelen

De liefde voor het (moes)tuinieren is mij met de paplepel ingegoten.
Mijn moeder houdt erg van planten en bloemen en heeft een heerlijke tuin om in rond te dwalen.
Hoewel mijn vader tegenwoordig alleen nog maar genietend toekijkt terwijl mijn moeder aan het 'tuinen' is, rommelde hij vroeger graag in de kleine moestuin naast het huis.

De zijtuin is slechts een paar meter breed, maar wel redelijk lang en hij kweekte er alles wat hij leuk vond. Ik kan me de stokken met sperziebonen, de mooie kropjes sla, de dikke rode bessen aan de struiken en het bedje met aardbeien die op het stro lagen te rijpen nog goed herinneren.


Vooral die aardbeien waren een groot succes.
Niet alleen bij onszelf, maar vooral ook bij de schooljeugd.
Tegenover het huis van mijn ouders stond vroeger namelijk een basisschool.
En de zijtuin van mijn ouders was slechts afgeschermd met een laag hekje.
De jongens uit groep acht konden daar makkelijk overheen stappen.
De broer van mijn vriendinnetje deed dat dan ook regelmatig en snoepte dan graag hier en daar een aardbei weg. Mijn vader vond dat op zich helemaal geen probleem, maar dat die jongen daarbij telkens op de andere planten ging staan vond hij wel vervelend.

Dus toen hij de betreffende knul eens 'op heterdaad' betrapte, zei hij:"Ik vind het helemaal niet erg als je hier af en toe een paar aardbeien komt snoepen, maar denk er dan wel om dat je de andere planten niet vertrapt."
Een paar dagen later stond er plotseling een halve schoolklas in de zijtuin!
Want ja, die meneer had gezegd dat je best aardbeien mocht plukken, als je maar niet op de andere plantjes trapte........
Dat jaar hadden we niet heel veel aardbeien om zelf op te eten dus :-) !

(en voorlopig moeten we hier ook nog even wachten op verse aardbeien ;-) ) 

De liefde voor het 'boerenleven' ontstond een aantal jaren later, min of meer tegelijk met een liefde voor een boerenzoon, haha.
Toen ik zestien was gingen Vriendin en ik samen bollenpellen bij een boerderij in de buurt.
Vriendin stopte na een poosje (Waren de bollen op? Had ze geen zin meer?....Ik weet het niet meer), maar ik was inmiddels in de ban van  mijn 'baas' geraakt en ging dus gretig in op zijn vraag of ik misschien ook ander werk zou willen doen daar. En zo ontstond, tegelijk met een wederzijdse liefde, mijn liefde voor het leven op de boerderij.

Ik vond alles even leuk: koeien melken, bollen rooien, bessen oogsten, trekker rijden, eieren rapen, bollen sorteren, bloemen naar de veiling brengen.....ik genoot ervan! De liefde voor boerenzoon hield enige jaren kwakkelend stand, maar het leeftijdsverschil van ruim tien jaar dreef ons uiteindelijk ieder onze eigen kant op.

De liefde voor het boeren-buitenleven is echter altijd gebleven en ik doe niets liever dan op mijn manier 'boerinnetje spelen'. Dat ik in een doodgewoon rijtjeshuis woon vormt daarbij zeker geen belemmering hoor!

We hebben hier weliswaar geen weiland met gezellig grazende schaapjes, maar wel een stukje gras in de achtertuin. Te klein om een kudde wollige grasmaaiers op los te laten, maar onze twee hangoor konijnen kwijten zich als een soort mini-schaapjes ook bijzonder goed van hun grasmaaitaak!

Ook hebben we geen ruim erf met een wakende lobbeshond van formaat en een dozijn scharrelende kippen, maar wel een ruim kippenhok met vier krielkipjes, die regelmatig een rondje door de tuin mogen.


                                 

En we hebben Noga, onze lieve, maar bemoeizuchtige semi-naaktkat, waar vreemden de eerste keer meestal zo van schrikken dat zij een prima surrogaat-waakhond is :-). 





En als we in de zomer met het slaapkamerraam open slapen, worden we gewekt (nou ja, alleen ik dan, want TuinMan slaapt nog door een kanonschot heen ;-) ) door het gekraai van de hanen die verderop in de kinderboerderij wonen. 

Het enige wat ik echt jammer vind, is dat we hier geen ruimte voor een hooizolder hebben!
Want die grote balen hooi, die horen voor mij toch echt bij het 'boerderijtjesgevoel'.
En nee, dat heeft niets met die eerder genoemde boerenzoon te maken ;-).
Gelukkig hebben wij hier in de buurt een Ranzijn, waar ze heuse grote strobalen verkopen.
Laatst haalden we daar zo'n reusachtige baal (ik schreef het al eerder; DAAROM hebben wij dus gekozen voor een groot model auto), propten die in de auto (die daarna nog wekenlang vol lag met verdwaalde strootjes) en sleepten hem onze garage in. Waar hij veel te veel ruimte inneemt, maar dat nemen we op de koop toe.

En hoewel TuinMan heel nonchalant deed over dat baaltje stro, denk ik dat hij stiekem net zo geniet van het landlevengevoel dat die ene strobaal oproept als ik ;-).