20 januari 2016

Help! Een spittende vrouw!

Moestuinieren is 'in' en wordt allang niet meer alleen door gepensioneerden gedaan.
Toch betekent het huren van een volkstuin meestal dat de gemiddelde leeftijd van je sociale contacten drastisch stijgt. Het overgrote deel van mijn eigen sociale kringetje bestaat inmiddels uit mannen met grijs haar :-).

Maar wat zijn ze leuk, die tuinbuurmannen van mij!
Vanaf onze eerste tuindag geniet ik al van hun gemeleerde gezelschap en al even zo diverse (levens)verhalen.

Hun verhalen vertellen doen ze meestal graag en in mij vinden ze altijd een belangstellende luisteraar. Want ik houd net zo veel van deze mensen en hun verhalen als van de plantjes op mijn tuin. Hoewel het mijn grootste wens is om een moestuin van formaat aan te kunnen leggen op een eigen lapje grond, zou ik 'mijn' tuinbuurmannen dan toch stiekem best missen denk ik.

Bij ons op het complex kom je veel oud-tuinders tegen.
Mannen die al hun leven lang stevig met hun voeten in de klei staan en voor wie de grond geen geheimen meer heeft.
Met al hun kennis en wijsheid hebben deze heren over het algemeen dan ook een duidelijk idee over 'hoe het moet'.....

Ten eerste: Groenten kweek je 'op rijen'.
Ten tweede: Spitten is mannenwerk.
Ten derde: Je legt 1 hoofdpad op je tuin en de rest van de aarde houd je vrij om in de telen.

En tenslotte: Tuinieren is een Serieuze Zaak!

Het duurde in het begin dan ook even voordat iedereen aan onze komst gewend was.
Wijzelf en onze tuin wijken namelijk nogal af van bovengenoemde 'regels'.

Als 'broekies' van net dertig kwamen wij ruim tien jaar geleden samen met onze (toen nog twee) jonge kinderen het complex op. Zonder plan van aanpak, zonder enig benul van wisselteelt of bemesting, maar overlopend van enthousiasme en grootse plannen gingen wij van start.

                            

Met argusogen werden onze tuinkunsten gadegeslagen.
De ogen werden steeds groter, want wat deden wij nou?!

Nou, we zetten bijvoorbeeld een schommel neer voor de meiden, omzoomd met randen snijbloemen:
(helaas alleen een winterse foto gevonden, maar zomers bloeide links van de schommel de guldenroede en stonden rechts zinnia's in allerlei kleuren)

                              

En we legden kriskras over de tuin allemaal kleine, behapbare bedjes aan.
Met heel veel stenen paden ertussen.

                             


Die behapbare bedjes vulden wij vervolgens met PAARSE sperziebonen,  ORANJE bloemkolen, RODE boerenkool en een bonte mengeling aan snijbloemen. Die lang niet altijd netjes op een rijtje stonden.

                                   


Als klap op de vuurpijl deed (en doe) ik het spitwerk meestal ook nog eens zelf!
Gewoon, omdat ik het leuk vind, omdat ik meer tijd voor de tuin heb dan TuinMan en omdat ik het fijn vind als hij dan dingen doet als paden leggen en schuurtjes opknappen.

Je begrijpt, de grijze haren rezen sommige tuinbuurmannen af en toe te berge......

Inmiddels zijn we ruim tien jaar verder en zijn we aardig ingeburgerd.
De buurmannen zijn gewend aan hun spittende buurvrouw en aan groenten in vreemde kleuren.

Het duurde dan ook even voordat het kwartje viel, toen onze nieuwe (en nog niet eens zo oude) tuinbuurman vorig jaar tijdens een koetjes-en-kalfjesgesprekje plotseling opmerkte:
"Is je man ziek?"
Mijn hersens begonnen op volle snelheid te draaien, maar ik had geen idee waar de beste man op doelde. Dus antwoordde ik stomverbaasd: "Uh.....nee? Hoezo?"
"Nou, omdat JIJ staat te spitten!", antwoordde buurman.

En nee, hij maakte geen grapje......

Sommige tuinburen hebben nog wel eens een beetje moeite met onze werkwijze.
Dat vertaalt zich meestal in verkapte kritiek, gebracht met een vriendelijke glimlach.
Bij dergelijke opmerkingen is het de kunst om net te doen of je de onderliggende bedoeling niet doorhebt en gewoon antwoord te geven op de letterlijke vraag.

Een paar voorbeeldjes:

  • Buurman: "Goh, ik zie je nooit!" Hij bedoelt: Hoe kan het dat je tuin er best netjes uitziet terwijl jij er nooit bent?
    Wat er werkelijk aan de hand is: De buurman in kwestie hanteert andere 'tuintijden' dan wij en vindt dat wij er ook zouden moeten zijn op die tijden.
    Beste reactie: "Nou inderdaad, ik miste u ook al op de tuin!" (levert meestal een nadenkende blik en enige tellen stilte op :-) )
  • Andere Buurman: "Heb je geen werk meer?"
    Hij bedoelt: Hoe kan het dat je hier elke dag bent? Je hebt toch een baan en drie kinderen?
    Wat er werkelijk aan de hand is: Ik ben eigen baas en kan zelf mijn werktijden bepalen.
    Heel handig als het een weekje mooi tuinweer is.....
    Beste reactie: Die heb ik nog niet gevonden eigenlijk. Voor sommige buurmannen is een tuinbuurvrouw die spit EN onderneemt nog een stapje te ver....
  • OverBuurman, wijzend naar de nog in de boom hangende appeloogst:
    "Eet je die appels niet op?"
     
    Hij bedoelt:  a) OverBuurman vindt dat je de appels al lang al had moeten oogsten.
                of :   b) Als wij ze niet hoeven lust hij ze wel.
                of:    c) Hij vindt a) en b) allebei
    Beste reactie: "Jawel hoor, ik ga ze zo plukken" (en dan een half uur later naar huis gaan ZONDER die appels, :-) ).
    (Als het een goedbedoelende buurman is, die er gewoon naar vraagt, krijgt hij trouwens direct een emmertje mee hoor)
                                 (Appeltje, buurman??)


Ik geniet er dus van, van mijn tuinbuurmannen en hun verhalen!
Met sommigen heb ik inmiddels zelfs een speciale band gekregen.
Maar daarover een andere keer meer ;-).