31 juli 2016

Tuinmannenpraatjes en een soep-quiche-jam-augurken-fabriekje


Wat een heerlijk tuinweekend was dit! Niet alleen omdat het prima tuinweer was, maar ook omdat ik al mijn tuinbuurmannen weer eens uitgebreid sprak. Zoals ik eerder eens schreef, ben ik niet alleen gek op mijn tuin, maar ook op 'mijn' tuinbuurmannetjes. Ze zijn allemaal anders en hebben allemaal hun eigen verhaal te vertellen. Waar ik maar wat graag naar luister.
Dit weekend sprak ik ze bijna allemaal, ook degenen die ik al een poosje niet had gezien.
Dat was trouwens mijn eigen schuld, dat ik ze al een poosje niet had gezien, want ik zat de afgelopen weken in een dip. Een heuse TUINDIP.
Die heb ik ieder jaar en altijd midden in de zomer, zo'n beetje in juli. Dan hebben de meiden vakantie, maak ik nog even een pre-vakantie-spurtje met mijn werk en heb ik ineens overal zin in BEHALVE IN DE TUIN!

Deze keer begon de dip toen het kwik ineens richting de dertig graden steeg. In plaats van buiten in een hangmat te gaan liggen lummelen, kreeg ik ineens een onweerstaanbare zin om te gaan naaien.
Ja sorry, beetje vreemd, ik weet het.
Dus naaide ik, binnen aan tafel, terwijl het buiten dus dertig graden was, een Sunbonnet Sue quiltje. Een zomerquiltje, dat dan weer wel:

En twee schaapjes......


En een roze lapje (in combinatie met de tropische temperaturen?) inspireerde mij tot het naaien van deze flamingo's: 


En toen, midden in mijn tuindip....ging ik even met TuinMan mee naar de tuin.
Gewoon, even kijken, verder niets. Want ik had immers mijn jaarlijkse tuindip. :-)
Maar eenmaal op de tuin, verdween mijn tuindip al snel naar de achtergrond.
Want wat stond alles er mooi en uitbundig bij!
Mijn groene vingers begonnen weer te kriebelen en voor ik het wist stond ik in mijn zondagse zomerrok, op mijn nette sandaaltjes te schoffelen en te wieden. Niet heel handig, maar ja, ik wist van tevoren natuurlijk ook niet dat mijn tuindip uitgerekend vandaag weer als sneeuw voor de zon zou verdwijnen! ;-)

Nou ja, na een uurtje gingen we alweer huiswaarts, om 's avonds in alle rust en gekleed in spijkerbroek en tuinschoenen, weer terug te keren. Vol plannen om de boel weer helemaal netjes te maken. Maar al voor ik mijn tuinhekje bereikte kwam ik een lang-niet-gesproken-tuinbuur tegen.
Dus eerst even een praatje. En een rondje over zijn tuin. En daarna een rondje over mijn tuin.
Het was dus al tegen achten toen ik eindelijk aan iets 'nuttigs' toe kwam: de boerenkool uitplanten!


Ik strooide er een lading slakkenkorrels bij en hing er een net overheen, zodat ze in elk geval enigszins beschermd zijn tegen de vogel- en slakkenplaag van dit jaar. Op hoop van zegen verder, want het zijn nog ieniemini boerenkooltjes. Je ziet ze bijna niet eens op de foto, haha.

De cosmea's hingen uitbundig bloeiend over het pad heen, dus daar zette ik nog een hekje voor:


En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan! Tja, dat krijg je ervan als je je tijd verdoet met tuinbuurmannenpraatjes. Gelukkig was het pas zaterdag, dus de volgende morgen toog ik vol goede moed wederom naar de tuin. TuinMan had nog een schilderklusje thuis en de meiden hadden een luie dag, dus ik had het 'tuinrijk' alleen.

Normaal gesproken zijn er op zondag nauwelijks tuinburen aanwezig, dus ik was verrast toen ik bij aankomst liefst drie tuinende buren aantrof. Die alledrie hun praatstoel hadden meegenomen.
Ze deelden lief (een pasgeboren kleindochter) en leed (een ernstig zieke echtgenoot) en tussendoor bespraken we nog wat koetjes en kalfjes. Waardevolle momenten wat mij betreft!
Zo kostte het me, net als gisteren, toch weer een uur om op mijn tuin te komen ;-).

Maar eenmaal door het hekje ging ik in vliegende vaart van start! Terwijl mijn tuinburen afwisselend fluitend en zingend (zowel solo als in duet) een gemoedelijk achtergrond-mannenkoor vormden, maakte ik mijn moesbedden weer vrij van klimmende winde, woekerende oostindische kerszaailingen en ander onkruid. Ik zaaide nog een rijtje sperziebonen en strooide kwistig met phacelia- en goudsbloemenzaad om vrijgekomen rijen te vullen.

Ik voelde mij wel af en toe wat bekeken. Maar telkens als ik mij omdraaide om vriendelijk 'goedemiddag' te zeggen, zag ik dat ik er voor de zoveelste keer die dag in was getuind.
Geen tuinbuurman, maar een rood-gepolo'de tuinbuurPOP trok telkens mijn aandacht, haha! 


Nou ja, als ie de vogels net zo goed weet te misleiden is het een uitstekende vogelverschrikker!

Al wiedende kwam ik langs allerlei moois.
Wat dacht je van de aspergeplanten? Nog maar een paar weken geleden geplant en kijk nu eens: 


En hier, heel klein in de oksels van de planten.....de eerste spruitjes: 


Ook de appelbomen hangen vol. Zoals bijvoorbeeld deze, de hypo-allergene Santana: 


Mijn moeder heeft een appel-allergie en kan alleen geraspte appel eten, of verwerkte appels (appelmoes, appeltaart). Maar ze kan niet gewoon eens een flinke hap uit een sappige, knapperige appel nemen. Dan zit ze daarna onvermijdelijk onder de galbulten.Terwijl ze dat dus wel heerlijk vindt, zo'n appel uit het vuistje! Daarom kochten wij deze Santana, die kan ze wel eten!
Een aanrader, niet alleen voor mensen met een appel-allergie, want hij is heerlijk!!

Even verderop staan de crocosmia's te bloeien. Die kleuren, zo mooi! Veel mooier en warmer dan ik op de foto kon vangen helaas: 


De juffertjes stonden ook in vol ornaat te wuiven. 

Niet alleen de bloem van de Nigella is trouwens mooi; ook de zaaddozen zijn prachtig!

De blauwe bessen zien er ook veelbelovend uit. Dik ingepakt met netten, want deze gun ik de vogels echt niet. Te lekker! 

 

De roze bosbes doet het een stuk minder goed :-( :

Op sterven na dood zeg maar. En dan wordt de redster in mij wakker: ik krabde hier en daar een stukje bast van de struik en alle stukjes waar het onder de bast nog groen was knipte ik af: 


De takjes gaan morgen met een beetje stekpoeder in een potje. En dan maar hopen dat ze aanslaan en nieuwe roze-bosbessenstruikjes gaan vormen! 

De keuken thuis lijkt ondertussen wel te zijn veranderd in een mini-fabriekje.
Emmers vol oogst slepen we door de achterdeur naar binnen, klaar om te worden verwerkt.
Tomaten bijvoorbeeld: 



Die gele zijn het lekkerst! Die krijgen de kans niet om ergens in verwerkt te worden hoor, want die worden als eerste uit de schaal gesnoept.
De rode kerstomaatjes verdwenen samen met een een bos sjalotten, een pakje geitenkaas, honing en wat tijm in een quiche:

De grote tomaten mochten in de soep: 


De sperzieboontjes aten we 's avonds op, samen met een portie patat-van-eigen-tuin!



De bramen mogen morgen in de jam:


En dan......de AUGURKEN!! Uit de moestuintjes van de Appie.
Ik had ze nog nooit eerder gekweekt, maar wat zijn ze leuk zeg!
Net als komkommers (wat het in feite ook gewoon zijn natuurlijk) produceren ze de ene vrucht na de andere. In no time heb je dan ook een aanrecht vol:

Van schattige mini-gurkjes tot heuse zure bommen! 
Ik kreeg van verschillende mensen de vraag wat ik dan zoal ga doen met die augurken.
Nou, INMAKEN dus! Heel eenvoudig is dat.
Je bestrooit ze eerst met een flinke laag zout en laat ze zo afgedekt en op een koele plaats 24 uur staan. Dit doe je om ze straks een lekkere, knapperige schil te geven. 


De volgende dag spoel je ze af en sorteer je ze op maat. De kleintjes stop ik in hun geheel in een potje, de middelmaatjes sneed ik tot 'gurken-viertel' oftewel in vieren: 


En de joekels gingen in zure-bommen-schijfjes: 


Vervolgens steriliseer je een aantal potten. Tien minuutjes op 160 graden in de oven, de dekseltjes erbij of in een pannetje kokend water. In de potten doe je vervolgens wat kruiden, bijvoorbeeld mosterdzaad, peperkorrels, dille, dragon, knoflook, stukjes sjalot, laurierblad of een pepertje. Net wat je zelf lekker lijkt. 



Ondertussen breng je in een pan een liter azijn aan de kook, waarin je suiker oplost.
De verhouding azijn/suiker is in ieder recept anders en heeft vooral te maken met persoonlijke smaak. Eerst gebruikte ik 125 gram suiker op 1 liter azijn, bij de tweede serie 300 gram suiker op 1 liter azijn. De volgende keer wil ik 200 gram suiker nemen.
Je vult de potten nu met zo veel mogelijk augurken. Vooral van de 'gurken-viertel' kun je er heel wat kwijt in een potje als je ze netjes rechtop zet. En tenslotte vul je de potten af met het azijn-suikermengsel en draai je de potten stevig dicht. 

Op het deksel schreef ik telkens de datum en de verhouding azijn/suiker: 



Die datum is best belangrijk, want de potten moeten nu minimaal drie tot vier weken blijven staan, voordat ze gebruikt kunnen worden. Nog even geduld dus!
Niet dat ik me zal vervelen in de tussentijd hoor.
De volgende lichting augurken ligt al in hun zoutbadje te wachten: